Wichmond

In de 17e en 18e eeuw was het vrij gewoon dat er in kerken werd begraven. Uiteraard leidde dit tot veel overlast. Door het grote financiële belang dat de kerken hierbij hadden, duurde toch nog tot in het begin van de 19e eeuw, voordat hier verandering in kwam. Opvallend is dat Karel de Grote al in 809 verbood dat er in kerken werd begraven. Zijn verbod werd echter door de kerkvergadering verzacht en in 814 werd de keizer zelf bijgezet in een sarcofaag in de kerk te Aken. Pas in 1827 komt er een definitief verbod op het begraven in kerken. Koning Willem I vaardigt een voorlopig Koninklijk Besluit uit dat het begraven in kerken per 1 januari 1829 verbied. Iedere gemeente van meer dan duizend inwoners wordt verplicht een begraafplaats buiten de bebouwde kom aan te gaan leggen. Verschillende gemeenten namen dit verbod niet serieus en legden vaak te kleine en op te korte afstand van de bebouwde kom een begraafplaats aan. Het Koninklijk Besluit uit 1827 had min of meer een voorlopig karakter, waardoor uitzonderingen mogelijk waren. Op 9 mei 1869 treedt de ‘Begraafwet’ in werking, waarmee het besluit uit 1827 definitief wordt. In deze wet wordt onder andere de wijze en plaats nauwkeurig bepaald. Aan vrijwel alle uitzonderingen komt nu een einde. Hoewel er vanaf 1827 niet meer in kerken mocht worden begraven, is de begraafplaats in Wichmond pas 100 jaar later aangelegd (1927). De reden hiervan is, dat Wichmond in die tijd (1827) erg klein was. De protestantse overledenen weren begraven op begraafplaatsen van de dichtstbijzijnde dorpen, zoals Warnsveld, Vorden, Steenderen of Hengelo. De katholieken vonden hun rustplaats op een eigen kerkhofje naast de Willibroduskerk. Volgens de plaatselijke overlevering, was het vooral ds. Johannes Swaan die na de dood van zijn vrouw in 1908 betreurde dat zij niet in haar eigen dorp kon worden begraven. Hij zette zich in voor de aanleg van een terrein dat beschikbaar zou zijn voor alle ingezetenen, ongeacht geloof of levensovertuiging. De grond voor het terrein die behoorde onder het Smallegoor, was in bezit van de adellijke familie Westerholt, en werd geschonken aan de initiatiefnemers. Het burgerlijk bestuur (destijds gemeente Warnsveld) was verantwoordelijk voor de aangelegde begraafplaats. In 1989 ging de begraafplaats over naar de gemeente Vorden. In 1927 vond de eerste graflegging plaats, een jaar later werd ook Ds. Swaan hier begraven. In de eerste jaren werden er uitsluitend leden van de hervormde gemeente begraven, de katholieken hadden en hebben nog steeds voldoende ruimte naast de kerk. In 1942 en 1943 zijn twee vliegtuigbemanningen (Engelsen en Canadezen) bijgezet op de Wichmondse begraafplaats. Ds. Gerritsen las hierbij in 1942 voor uit het Common Book of Prayer. Hij werd zelf begraven in 1962 vlakbij de gesneuvelde vliegeniers.

Het erehof van het Gemenebest op de Algemene Begraafplaats van Wichmond bevat 13 graven.
Er zijn zes slachtoffers op 26-03-1942 en zeven op 23-06-1943 overleden.